Hoe het begon

21 September zag ik via de Facebook pagina van Runnersworld Arnhem een leuke actie. Er werden twee gratis startpakketten voor de Posbankloop Cross-Duathlon op 26 september verloot onder hun volgers. Even een berichtje plaatsen met welke versie (kort of lang) en of je solo of als duo wilde meedoen. Ik koos voor de lange afstand (7km -18km – 3km) en natuurlijk solo. Ik dacht toen nog dat kan geen probleem zijn. Qua afstand is lopen geen probleem en 18km mountainbiken al helemaal niet, normaal zit ik minimaal 50km op de mountainbike. Nu nog afwachten of ik een startpakket gewonnen had. 25 September dan toch nog het verlossende bericht via Facebook, ik mocht de volgende dag meedoen op de lange afstand.
Eerder die middag was ik bij fysiotherapie Rijnkade Arnhem geweest voor een behandeling waarbij ik flink te grazen genomen was. Advies was om het deze en de volgende dag rustig aan te doen. Dat rustig aan kon ik dus wel vergeten na het bericht van Runnersworld Arnhem. Als dat maar goed gaat.

Vroeg opstaan en snel door naar Velp

26 September was ik al vroeg op, Fayedey moest uit voetballen met de F7M van Eldenia. De meiden stonden op de eerste plaats en moesten tegen de nummer 2, OSC F8 uit Oosterhout. Half 8 al verzamelen en daarna met z’n allen naar Oosterhout. Het was een spannende wedstrijd waarbij de meiden hun derde wedstrijd op rij wonnen (1-2) voor de competitie en dus aan kop bleven staan. Na de wedstrijd snel naar huis, mijn mountainbike nog even snel nakijken, ketting invetten, achter op de auto zetten, rest van de spullen pakken en op naar Camping Beekhuizen in Velp. Daar waar het allemaal zou gaan gebeuren.
Eenmaal aangekomen lag mijn startpakket keurig netjes klaar. Eerst nog wat eten en drinken, mountainbike op een tactische plaats in de wisselzone zetten, voordat er begonnen kon worden met het warmlopen.

De wedstrijd – lopen

Iets voor half 1, lekker warmgelopen, snel startnummer omdoen en op naar de start. Aantal deelnemers valt mee. Het is pas de tweede keer dat het georganiseerd wordt dus misschien nog niet bij iedereen bekend. Half 1 het startschot, eerst een rondje van 1km en daarna een ronde van 6km lopen. Wel even dringen zo in het begin en al gelijk de heuvel op. Oppassen dat ik niet te snel van start ga, maar helaas, kan me niet echt inhouden en ga er gelijk vol voor. Eenmaal boven aan de heuvel is er meer ruimte en kan ik proberen in een goed ritme te komen. Dit lukt redelijk snel en de ronde van 1km is zo voorbij, nu de 6km nog. Het parcours is zeer gevarieerd, omhoog, omlaag, door modder en plassen, boomwortels, los zand, asfalt, etc. Toen bedacht ik me dat ik dit vaker moest doen zo door de bossen lopen. Even weer focussen en koppie bij de les houden. Zo aan het eind van de ronde begon ik toch al aardig mijn bovenbenen te voelen, hier heb ik normaal nooit last van met lopen. Zal vast en zeker komen door het afdalen tijdens het lopen, dit ben ik niet gewend als asfaltloper. Als dat maar goed gaat.

Onderdeel mountainbiken

Foto: Eric Béatse

Zo het eerste deel zit er op, nu overstappen op de mountainbike. Loopschoenen uit, mountainbikeschoenen aan, helm op en gaan maar weer. Net als bij het lopen gelijk de heuvel op. Dat valt dan toch tegen als je net 7km gelopen hebt. Nu zien dat ik snel in mijn ritme kom en gas kan geven. Het veld ligt inmiddels al aardig uit elkaar. Langzaam maar zeker gaat het mountainbiken beter en lukt het me om andere deelnemers in te halen. De eerste ronde van 9km gaat me goed af en tot halverwege de tweede ronde van 9km voel ik me okay. Maar langzaam voel ik toch probleem opkomen, de bovenbenen lopen vol en ik voel de kramp langzaam maar zeker op komen zetten, iets dat ik met mountainbiken normaal niet heb.

Foto: Quinty Tan

De combinatie van lopen in het bos en mountainbiken blijkt toch veel zwaarder dan gedacht. Aan het eind van de tweede ronde moet er weer gewisseld worden naar het lopen. Jeetje wat doen mijn bovenbenen zeer door de kramp.

Auw auw auw

Op mijn gemak, voor zover als dat gaat, mijn mountainbikeschoenen omgeruild voor de hardloopschoenen. Er moeten 3 rondes van 1km afgelegd worden en ik begin er al een hard hoofd in te krijgen of dit wel goed zal gaan. Ik doe mijn best om enigszins iets te doen wat lijkt op hardlopen maar echt lukken wil het niet met die kramp in de bovenbenen. Wat een pech, er moet gelijk geklommen worden. Boven aangekomen is het een beetje vlak en strompel ik verder.

Foto: Eric Béatse

Als ik zo om kijk zie ik meer deelnemers moeilijk lopen, ik ben dus niet de enige. Na driekwart van de ronde moet er weer gedaald worden, zigzaggend naar beneden. Wat een aanslag op de bovenbenen blijkt dit te zijn. Ik verga van de pijn en zie het niet meer zitten. Ik zie Gretha en de kids en geef op dat moment aan dat ik er mee stop, het gaat niet meer. Fayedey heeft een flesje Aquarius die ik half leeg drink, ondertussen probeer ik de kramp uit mijn benen te krijgen. Dat is lang geleden dat ik dit heb meegemaakt. Na 10 minuten zo gestaan te hebben begin ik me een heel klein beetje beter te voelen. Eigenlijk is het helemaal niets voor mij om op te geven en al helemaal niet waar de kids bij zijn. Ik stond de hele tijd nog gewoon op het parcours dus gaan met die banaan. De benen voelen iets beter aan maar van harte gaat het echt niet meer. Ronde 2 afgelegd met iets minder problemen, nu ga ik zeker door. De derde ronde is een ware marteling maar op wilskracht ga ik door en haal uiteindelijk de finish, de laatste meters samen met Fayedey

Eind goed al goed

Het was een hele belevenis en volgend jaar wil ik zeker weer mee doen ook al kon ik een paar dagen de trap niet meer normaal op en af en was de spierpijn enorm. De organisatie was top, enthousiaste vrijwilligers die iedereen aanmoedigde, prima locatie, een dikke 10 dus.
Ook Runnersworld Arnhem bedankt voor het mogen deelnemen aan deze Posbankloop Cross-Duathlon.

Tot volgend jaar!